tag:blogger.com,1999:blog-17849871109583961312024-03-14T06:22:25.900+01:00ELOSElo: "Cada unha das partes dunha cadea". Blog comunitario do Blogomillo, no que todos os autores comparten algo. A última e a derradeira frase de cada post.Unknownnoreply@blogger.comBlogger71125tag:blogger.com,1999:blog-1784987110958396131.post-16533681573978799592010-01-12T08:54:00.001+01:002010-01-12T08:56:12.793+01:00Carta a un irmäoEscrevo estas linhas non tanto para darche a conhecer os detalles e matices que suponho xa conheces, senon, polo puro pracer literario e filosófico que un texto coma éste pode producirme no ámbito da reflexión interior e na experimentación literaria. Pretendo, con todo isto, botar unha ollada intimista sobre o meu propio ser, sobre as minhas propias circunstancias particulares, sexan estas únicas ou compartidas por outros. Pois, preciso da reflexión para recuperar o alento.<br /><br />Por onde comezar, difícil decisión... O primeiro que debo dicir non é outra cousa que solicitar a clemencia da túa pluma, sexa ésta real ou dixital, posto que xa sabes de antemán que os dogmas non son o meu: e que, polo tanto, costame en exceso aprender e facer parte do meu conhecemento tódalas normas ortográficas e gramaticales que por falta de cultura ao respeito non logro comprender nin razoar. Dando coma resultado que a minha forma particular de empregrar esta nossa lingua poda resultar particularmente caótica e imprecisa, incorrecta se o prefires mais, livre e inocente.<br /><br />De neno, antes de que nos conhecéramos era máis activo, ou polo menos isso creo agora. Mantinha o meu carácter único dunha forma idéntica a actual mais distinta; é difícil de argumentar... Sigo a ser o mesmo neno máis dunha forma diferente. Se cadra foi a minha intelixencia; ou eso din, pois eu non creo que en min esa cualidade tanxible para os que se din expertos na materia sexa tan abundante, pois, non fago máis que cometer erros.<br /><br />Dita suposta intelixencia que conseguiu superar o carácter contemplativo e descansado, do que fago costume e tradición, logrou dunha forma lenta, pausada pero constante, que me lanzara a un mundo imaxinario, o mundo das ideas e das letras que as expresan, o mundo literario que ti tamén conheces bem.<br /><br />Cando a mayoría dos meus contemporáneos aínda corría, inocentemente, detrás ou diante, según se mire, dunha pelota, eu, prefería a soedade e o silencio do lector furtivo e tímido, do sonhador esperto do neno ilusionado e aventureiro. Foi nesse momento, se cadra, pasados os anos de correr e xogar polos montes cando empezaba a ver o mundo cós ollos do crítico, cós ollos do poeta. As ideas surxían no meu interior e as conclusións chegaban con cada ollada.<br /><br />Abriren os ollos produxo en min a surxida dun gusto heroico e romanticón que non deixou de medrar ata fai pouco tempo. Foi tempo de aprender, de escoitar e calar, de ver e reispetar. Foron tempos de presenciar os debates e as opiniones dos demáis xerando deste modo unha opinión propia dende a sombra, dende o silencio da inocencia e o medo a opinar fronte a xente naquel momento fora do meu alcance.<br /><br />Aínda que sempre fun autodidacta no ideario e sendo pouco modesto, neste caso, a minha opinión rara vez partiu dun texto ou autor senon que istes, leídos a posteriori foron empregados como argumentación ou ampliación de conclusións e ideas xa pensadas. Por isso me resulta tan difícil de definir o meu pensamento cando se me pide precisión e coherencia. O mudar coa razóm según un vai adquirindo novos conhecementos e descartando outras conclusións xa superadas, isso que os homes de cienzas chamamos método ou falseamento. Este proceso pódese considerar positivo en grupos compostos por xente coma nós, máis a experiencia reveloume que sempre é un obstáculo frente a aqueles fundamentalistas que persiguen o dogma facendo da ideología relixión e da razóm un simple deus menor.<br /><br />A independencia ideal ou ideolóxica no ámbito práctico sempre me permitiu, dentro dos marxes da contradicción, entregarme sen reserva a calquera que propuxera ou vislumbrara un campo de batalla. Máis isto non é novo para ti que compartiches algunhas dessas derrotas agridulces fai tempo.<br /><br />É conhecida, por ti e por moitos outros, a minha filosofía de vida, en canto todo o que atanhe ao pensamento polo que non vou perder tempo en aclarar ou recalcar a importancia da autocrítica e da renovación, ou se o prefires por empregaren termos cultos e técnicos, da revolución permanente levada ao campo persoal.<br /><br />A pesar do tempo e do caminho percorrido, dos livros e textos lidos, da experiencia das asambleias, dos debates, dos coloquios, do visto nas casas ocupadas, do compartido con ideoloxías similares e distantes ao mesmo tempo; a facilidade para expresarme e sobre todo para defender o meu pensar sen fisuras e contradiccións asim como evitar as trampas dialécticas segue a ser unha asignatura pendente desta carreira que é a vida. Algúns días sintome impotente ante a imposibilidade de describir con palabras as ideas e funcionamientos que na minha imaxinación parecen funcionar…<br /><br />Con cada derrota, e creo que non ganhei nunca ao contrario do que pensan algúns dos que combateron ao nosso lado; pois non descarto pecar de pesimista neste punto, máis vencido me sinto. Dende pequeno identificado cos perdedores, colectivo do cal nunca saín e dudo que algún día abandone. Non acabo de explicarme como esse neno heroico e apasionado da estrategia e da guerra, que fun e sigo sendo, podía identificarse cós perdedores; non creo que fosse o normal máis asim aconteceu.<br /><br />Desta maneira con cada derrota fun perdendo impulso, desenganándome, mudando os gustos, sentimentos, proxectos e ilusións. Volvendo unhas veces con moita forza pero ao fin e o cabo perdendo unha e outra vez. Estes cambios supuxeron e aínda suponhen unha pérdida de esforzo e tempo, pois seguía a bucar algo que seguramente non exista. Os proxectos derrotados ou avandonados a medias acomúlanse nos estantes do meu sentir.<br /><br />Có aumento da experiencia as esperanzas de encontrar o que se buscaba íanse perdendo e en consecuencia as ganhas e forzas por seguir a na súa procura esvaecíanse rápidamente.<br /><br />Deste modo, amargado polas inxustizas que tiven que soportar e aínda soporto e por aquelas que aínda que alleas a minha perssoa, fun testigo e, sobre todo aflixido pola imposibilidade de mudar a realidade en base ao ideal, cheguei a conclusión de que non só desprezo o meu século, o tempo que por sorte me tocou vivir, senon que non creo que neste lugar poda satisfacer as necesidades adquiridas con cada paso do meu lento caminar, satisfacendo deste modo ao meu esprito ou polo menos a esa parte do meu ser que parece ter algo a maiores do que rixen as leis da física e que se escapa ao meu conhecemento.<br /><br />Por isso, na soidade desta tarde chuviosa e gris de agosto, baixo o son do ondear constante do mar que máis que repouso e sosiego produce en min intranquilidade, pois me recorda o tic-tac dun reloxo eterno e inexorabel; cheguei a conclusión de que a culpa non a de estar toda na minha perssoa, no meu ser sendo o tempo, regalado, parte do problema. Por isso non rechazaría, polo tanto, unha vida noutro tempo máis… idealista, máis romántico.<br /><br />Pero unha vez máis, por non variar, volvo a errar. Hoxe e non outro día, a necesidade de abstracción, de voar lexos da realidade que me afoga cada día, deixoume caer nas mans un libro dun autor non só máis culto, preciso e útil para o xénero humano do que eu xamais sonharía poder chegar a ser, senon contemporáneo de tempos heroicos e idealistas; tempos románticos aos meus ollos. Tenho a impresión de que si escribo estas linhas e pola forza das súas palabras e a imposibel, baixo o meu criterio, superposición sentimental e intimista coa súa perssoa e o seu sentir, pois das súas ideas discrepo. El que viviu mellores tempos tamén despreciaba o seu século, os seus contemporáneos e a imprecisión do seu nacemento.<br /><br />¿Cómo é posible que home tan relevante para a ilustración do nosso xénero, protagonista da historia e do pensamento, sentira o que eu sinto polo meu tempo?<br /><br />Sigo a procura da desposta nos seus textos. Penso que o problema non está por tanto na realidade senon nos ollos da perssoa crítica. Tanto él coma eu estabamos errados en botarlle a culpa ao mundo que nos tocou vivir, sendo o seu error o que me levou a correcta conclusión, aínda parcial e sesgada pois precisa de máis reflexión pola minha parte.<br /><br />Outros ciudadans passan polas rúas das cidades e vilas, máis éstas non passan por eles. Como bem me comentabas non é que miren para outro lado é que simplemente non ven, o seu cerebro bloquea a súa visión. Por isso creo que a visión da realidade, por gris e cruel que ésta sexa, é un don. Un don que nos permite empregrar a razóm como arma pero que ten unha malcidición inherente a súa composición. A maldición sen lugar a duda é a frustración do espectador espantado polo que ve, a frustración de aquel que sentado na cadeira quere meterse dentro da película para mudar o seu guión, a frustración da impotencia.<br /><br />Moitas preguntas chegan sem orden aparente a minha mente nesta praia, máis as respostas non me son dadas. Como bem che dicía, nun principio, ando perdido e sen desalento. Agardo batallas que loitar coma sempre, mais a esperanza de ganhalas non me acompanha. Xa non creo na victoria, a guerra paréceme perdida antes incluso de serem declarada. Son un soldado que defende unha patria que non existe, que leva unha bandeira olvidada e nunca victoriosa nesta a nossa historia.<br /><br />Só me queda despedirme e agardar que cando volva destes viaxes e alonxamentos aos que estamos obrigados aqueles que por falta de valor ou polo peso das responsabilidades tivemos a desgraza de elixir serem excravos a morrer de fame, sexan, entón, mellores as novas.<br /><br />Saúde é Liberdade, amigo.Unknownnoreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1784987110958396131.post-75118411170260136432010-01-11T13:11:00.000+01:002010-01-11T13:11:30.710+01:00Que democracia máis asoballante"Pero polo menos, algo diso sí que hai". Isto é o que adoito pensar cando reflexiono sobre o tema dos aeroportos de Galicia, e máis concretamente, o aeroporto da Coruña, ou de Alvedro, como nós e case todo o mundo por aquí lle chama. E que é iso que penso que hai? Pois os intereses egoístas e/ou políticos perversos das urbes galegas; neste caso, obvio, falo da cidade da Coruña.<br />
<br />
Dáme moita mágoa pensar que, en poucos anos, non hei voltar ver a moita xente que coñezo porque han ter que deixar as súas casas, fogares da súa familia dende xeracións atrás; que, as paisaxes que hoxe observo como unha postal de viaxe, xa non volverán existir xamais; que, esta voracidade por construír non ten fin, e que hoxe e "só 400 metros" (coma onte foi "só a fin do monte Costa de Culleredo"), mañá pode ser a fin do val que é dono da historia da miña familia e das familias dos meus amigos (porque nós non somos donos das terras, senón que pertencemos a elas)...<br />
<br />
E dáme mágoa pensar que se silencie deste xeito a quen mal non fixo nunca e foi "fiel" a quen agora os bota da súa propia vida coma cans adoecidos. E dáme rabia, moita rabia, pensar que van facer todo iso, engadido aos cartos de todos nós (non só os meus e os dos meus veciños, senón de todos vós), para unha super obra, sen unha soa garantía de rendibilidade, e co AVE ás portas da nosa terra, que só servirá como autoafirmación de catro señores que viven (ou viviron) na cidade, e queren gobernarnos, sen ter pasado da Pasaxe case nunca, e sen ser conscientes do que hai á outra beira. <br />
<br />
E síntome moi pequena. Pero sei que, aínda que sexamos poucos, a nosa causa é xusta. E creo firmemente que con traballo e vontade, todas as causas xustas levan o premio que arelan. <br />
<br />
<iframe width="425" height="350" frameborder="0" scrolling="no" marginheight="0" marginwidth="0" src="http://maps.google.es/?ie=UTF8&ll=43.293856,-8.387439&spn=0,359.98071&z=16&layer=c&cbll=43.293508,-8.387518&panoid=rJZ5SwQ9EfRbKJvaqM0UCw&cbp=12,158.07,,0,-1.61&source=embed&output=svembed"></iframe><br /><small><a href="http://maps.google.es/?ie=UTF8&ll=43.293856,-8.387439&spn=0,359.98071&z=16&layer=c&cbll=43.293508,-8.387518&panoid=rJZ5SwQ9EfRbKJvaqM0UCw&cbp=12,158.07,,0,-1.61&source=embed" style="color:#0000FF;text-align:left">Visualizar o mapa ampliado</a></small>O monstro da ríahttp://www.blogger.com/profile/12726885129476245134noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1784987110958396131.post-30633006764451805322010-01-09T18:32:00.000+01:002010-01-09T18:32:08.703+01:00A felicidadeHas de saber que cando menos buscas algo, máis doado será de atopar. Así é a vida, así de sinxela. Iso pasa cos traballos, cos amores, coas oportunidades, cos soños, cos obxectivos!! Pasa con tantas cousas que ás veces a un dalle medo crer neste tipo de máximas. Pero, cando menos o esperas... ZAS! Efectivamente, volve pasar.<br />
<br />
A min pásame a cotío, e máis estando fora da Galiza. Atopar un galego é unha sensación de sorpresa (cada vez sorpréndome menos, iso sí), pero ver que está disposto a colaborar contigo en mil e un proxectos... Non pasa sempre. As sorpresas son froito das decepcións. Cando algo te frustra, algo non te acaba de encher e, de súpeto, a situación colle un cariz diferente, chega a felicidade.<br />
<br />
Por iso eu digo; aínda che van ser máis felices os emigrantes galegos que os galegos da Galiza. Bueno, non o creo. Pero polo menos, algo diso sí que hai.Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1784987110958396131.post-21949016137945591022008-09-21T00:03:00.002+01:002008-09-21T01:22:53.096+01:00Porque somos persoasE abofé que cando deixes as desculpas haberá alguén agardando pola súa oportunidade contigo. Seguramente porque as desculpas non son propias de persoas seguras de si mesmas, e ese tipo de persoas non son o prototipo de éxito. Deixa de penar e vive. As obsesións non son boas para ninguén. <br /><br />E non esquenzas que a perspectiva da idade é moi importante: non ves as cousas igual hoxe que mañá, ou de aquí a un anaco sequera. O tempo é un señor, e nós non somos máis ca os seus escravos.<br /><br />Non podes afogar nun vasiño de auga cando sei que es capaz de nadar no océano. A túa vida será o que ti queiras facer dela. Agora é o momento de aprender. Algún día agradecerás ter pasado estas penas no teu corazón, porque serán parte de ti e engrandecerante como persoa.<br /><br />Así que hoxe, sal, mira ao ceo, respira fondo e olvida todo o que hoxe che magoa. Eres puro amor e a vida darache o mesmo, como un crevacabezas. Has de saber que cando menos buscas algo, máis doado será de atopar.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://cisme.net/yahoo_site_admin/assets/images/2006021101170301.28200843_std.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px;" src="http://cisme.net/yahoo_site_admin/assets/images/2006021101170301.28200843_std.jpg" border="0" alt="" /></a>O monstro da ríahttp://www.blogger.com/profile/12726885129476245134noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1784987110958396131.post-23364538513145606922008-09-19T17:21:00.004+01:002008-09-19T18:53:15.180+01:00porta abertaE algúns seguen a chamarlle problemas domésticos... Malditos cínicos. Non se decatan de o problema non é da súa casa, nin sequera da súa parella, é deles.<br /><br />Pretenden facernos crer que vivir cun home ou unha muller é unha pesada carga á que non poden renunciar. Cando foi unha escolla libre que un día fixeron e non deixan por comodidade, preguiza ou medo.<br /><br />Disque neste momento, unha parella acaba de se divorciar e só pasarán catro minutos antes de que o faga outra. E ainda queres que pensemos que ti non podes coller a porta e marchar sen mirar atrás? Que só empregas iso coma unha desculpa, cando o que pasa é que és un cobarde? Deberías saber que tan libre é o que escolle quedar coma o que escolle marchar.<br /><br />Parella, fillos, familia, non busques desculpas se non sabes desfrutar de quen és, sae á rua e berra:<br /><br />-á vosa disposición. facede comigo o que queirades!<br /><br />E abofé que cando deixes as desculpas haberá alguén agardando pola súa oportunidade contigo.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/204/1098/320/ollo.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/204/1098/320/ollo.jpg" alt="" border="0" /></a>Ghanitohttp://www.blogger.com/profile/18097341719650807884noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1784987110958396131.post-70819283536572227642008-09-05T20:26:00.006+01:002008-09-06T18:38:15.350+01:00Malditos cínicos.<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://javiervallas.es/wp-content/uploads/2006/03/malos_tratos.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px;" src="http://javiervallas.es/wp-content/uploads/2006/03/malos_tratos.jpg" alt="" border="0" /></a>Que afortunados fomos por telo máis de vinte anos amargándonos a existencia...<br /><br />Afortunados por ter soportado todas as súas teimas, as súas lerias. Afortunados por ter sobrevivido ás súas conspiracións de bar.<br /><br />Afortunados por ter resistido ao totalitarismo da súa mediocridade.<br /><br />É a hora de celebrar o fin dunha era. O intre no que festexar que gostamos de vivir se cadra un cacho máis libres ao desprendernos da súa compaña.<br /><br />Disque a regra sentencia que todos somos bos de mortos. El se cadra é a excepción da norma.<br /><br />O primeiro que me preguntei tras ler a noticia no xornal, é como ela foi quen de aturalo tanto tempo. ¿Como se pode perdoar a primeira labazada, como se pode esquecer forzadamente a primeira humillación?<br /><br />Só me podo imaxinar que fronte a unha dor insoportábel un poida tirar man dunha venda que poñerse sobre os ollos...<br /><br />Pero... e ese cruel e cómplice silencio? Porque os seus veciños nunca denunciaron o alboroto que provocaban as sanguentas malleiras ás que sometía á súa dona? Porque os profesores tragaron coa leria de que as mancaduras dos cativos eran froito de pequenos accidentes domésticos? Porque os seus compañeiros de traballo fixemos a vista gorda cando tiñamos en fronte un cabrón de tal magnitude?<br /><br />Non fun ao seu enterro, pese a ter compartido mesa na oficina durante 20 anos. Non fun, porque seica cuspir está prohibido en campo santo, o mesmo que recibe cos brazos abertos aos asasinos metidos a suicidas.<br /><br />El acoitelouna até o coma profundo por celos infundados. O prognóstico reservado é a incerteza que apuñala hoxe os nosos estómagos. Ogallá sobreviva, esa será a vinganza da humanidade.<br /><br />Logo estivo a procura dos nenos, que por sorte déronse agochado no faiado. E covardemente rematou quitándose a vida nunha improvisada e chapuceira forca no medio da cociña. Os que viron a escena contan que semellaba un cocho colgado no día da matanza.<br /><br />E algúns seguen a chamarlle problemas domésticos... Malditos cínicos.<br /><br /><br /><span style="font-style: italic;">*Nota do autor: este microrelato é unha ficción cecais demasiado real...</span></div>Xabier Pérez Igrexashttp://www.blogger.com/profile/11042812517235835488noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1784987110958396131.post-38483173304802002162008-06-19T11:06:00.004+01:002008-06-20T13:11:38.207+01:00Eurocristifraga<div align="justify"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjytmab_r3BUN1a2kueoDGDSyU9Z7M5G-R0zVbC4iG7FQapxUhMxRgBB87TIpVHhhDl4zQue5yczTD-24TyFj8G9OmTBZPmQ4ZhubgzGxG0_BCIADVRw7aBm7aYmnIX_mmZR0XrPd2CjGn2/s1600-h/Manuel_Fraga.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5213934818582837442" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjytmab_r3BUN1a2kueoDGDSyU9Z7M5G-R0zVbC4iG7FQapxUhMxRgBB87TIpVHhhDl4zQue5yczTD-24TyFj8G9OmTBZPmQ4ZhubgzGxG0_BCIADVRw7aBm7aYmnIX_mmZR0XrPd2CjGn2/s320/Manuel_Fraga.jpg" border="0" /></a> <span style="font-family:trebuchet ms;">Vaia cousa, iso é o que penso eu que é a Eurocopa, unha cousa moi molesta e incómoda que só serve para amargarnos, por non dicir outra cousas, a parrilla de televisión. Os telexornais non falan doutra cousa, as portadas dos xornais están colapsadas, todo o mundo fala do mesmo... menudo coñazo! Aínda por riba, como á selección española vaille relativamente ben, todo o mundo vai e ilusiónase, como se fose tanta cousa que eses tíos estén en cuartos, en fin, que se lle vai facer. A ver se perden dunha vez e a xente recupera un pouco a cordura que boa falla fai. Outro tema que trae tolos ós periodistas e á sociedade en xeral, é a fichaxe de Cristiano Ronaldo, sí o portugués este tan famoso que últimamente temos ata na sopa, o mesmo que quere fichar o Madrid, que o Manchester non quere vender e que el mesmo non sei que quere, porque non se decide nin de coña. Disque vale noventa millóns, eu dende logo non os pago por el nin por ninguén, bueno, por alguén si, polo señor Fraga Iribarne que co activo que anda ultimamente ben os vale, mañá por exemplo, ten unha intervención no cogreso popular, haberá que ver que paridas di, eu dende logo espero a súa intervención con moito entusiasmo, esta noite case non durmín pensando en que mañá o ía ver tatexando catro gilipolleces, que iso sí, causarán sensación. Ese home si que vale os noventa millóns e non Crisitiano Ronaldo.</span> Que afortunados fomos por telo máis de vinte anos amargándonos a existencia.</div>d´Agoladahttp://www.blogger.com/profile/01061096797384638643noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1784987110958396131.post-13445169682280413942008-03-16T13:19:00.003+01:002008-03-16T13:34:19.282+01:00Política e demaisVamos que case todo seguiu como sempre. Hoxe, na igrexa á que adoitaba ir de pequeno vía unha morea de xente que ía á misa, cun só motivo, "por ir", porque esa xente sabía tanto do cristianismo coma eu das consecuencias éticas de mirar un ovo de avestruz a trasluz: nada, ou peor, parvadas.<br /><br />Pero houbo unha parte da leitura que me fixo reflexionar, bueno, unha palabra, xa que na algarabía que alí xermolaba non permitía escoitar moito máis. A palabra era: Pilatos.<br /><br />Neste mundo ateo, o cal ten as súas cousas positivas, non é de recibo contar a vida das personaxes do novo evanxeu. Se ben, un pouco de historia non nos veu mal a ninguén. Pois Pilatos era a autoridade romana que gobernaba en Xudea, e resultou que lle deron a un home para que o crucificasen (qué home é o de menos), e resultou, que por Pascoa, unha vez ao ano, tiñan costume de liberar ao preso que a xente pedira, e lle deu a elixir a dous homes (qué dous homes é o de menos) e nun concurso de popularidade se escollía a un e se crucificaba ao outro... e despois, lavábanse as mans.<br /><br />Moi curioso resúltame. Unha vez ao ano, o supremo poder nos da a elixir entre dous persoas nun concurso de popularidade, e despois, grazas a que nós o eliximos, el pódese lavar as mans e dicir que foi decisión nosa, que é democracia, e seguir facendo o que lle pete. <br /><br />Seméllase demasiado á actualidade. O poder do capital fai o que lle peta, pero como temos eleccións cada catro anos, vivimos nunha democracia. É a democracia de lavar as mans, de que unha man lava outra, e de poñer unha cabeza de turco pero preservar a sacra estrutura capitalista que fai aos ricos máis ricos, e os pobres... pódese ser máis pobre? E que os pobres sexan máis.<br /><br />Señores, Poncio Pilatos, era catro veces máis demócrata que os que temos agora. Vaia cousa.Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1784987110958396131.post-13756382375414047262008-03-08T20:58:00.003+01:002008-03-08T21:39:55.642+01:00Política e hamburguesas<div align="justify"><span style="font-family:trebuchet ms;">E vinte anos poderemos comer hamburguesas "ecolóxicas" no McDonalds sen que teñan que cambiar a receita. 2o anos e un día despois, McDonalds tiña o monopolio do negocio dos restaurantes de comida rápida debido ó apoio recibido polo ministerio de Sanidade tras a implantación das receitas ecolóxicas e Bernat Soria, o ministro de Sanidade levaba xa 21 no seu posto. Este ministro, vivira a costa do éxito das hamburguesas ecolóxicas que o seu ministerio promocionara, pero isto estaba cambiando, ó noroeste da península, nunha terra que os máis vellos chamaban Galiza acababa de aparecer un alimento novo que ameazaba a supremacía das hamburguesas, o cocido light. Este cocido estábase extendendo rapidamente a través dos restaurantes Fraga King que dirixidos polo Partido Popular buscaban botar da Moncloa a Zapatero e ós seus ministros. Ante esta ameaza e tras celebrar un gabinete de crise, o goberno decidiu xogalo todo a unha soa carta, alterar a receita milagrosa das hamburguesas ecolóxicas botándolles ´´enriquecedores´´ químicos para combater ó cocido. Pero iso sí, os cidadáns non poderían sabelo xa que tras 20 anos promocionando o ecolóxico e a uns días das eleccións semellante noticia sería a súa sentencia de morte. E dito e feito, deuse a orde de que se enriqueceran as hamburguesas. A xente, que levaba 20 anos comendo a mesma merda non apreciou o cambio pero o plan tivo o efecto desexado xa que do cocido non se voltou saber nada. O PSOE gañou as eleccións, Bernat Soria continuou sen facer nada, os gobernos seguiron mentindo e ocultando cousas eternamente e Fraga cansouse de perder e deixou por fin de tocar os collóns ( con perdón). Vamos que casi todo seguiu como sempre.</span></div>d´Agoladahttp://www.blogger.com/profile/01061096797384638643noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1784987110958396131.post-73302515726343867122008-03-01T13:37:00.002+01:002008-03-01T14:05:35.222+01:00Alieníxenas en son... de paz ecolóxica??Ó alieníxena estoupoulle a cabeza e Galicia ficou ceibe e minifundista dous mil anos máis. E é que o progreso é alieníxena. O que non sabemos é se veñen en son de paz.<br /><br />Un progreso que máis semella alieníxena ca terrícola(ou alomenos digno dos comics de spiderman dos anos 70) son os transxénicos. Si, eses produtos que ao comelos nos volvemos verdes e nos saen antenas. Estou ironizando, sería ben mellor que fose así. <br /><br />O máis semellante aos transxénicos vén do mundo audiovisual, en especial, da película "The six Sense" onde aparece Bruce Willis. Por se non o sabiades, ao final está morto, xa é unha peli vella, podo permitirme desvelalo. Pois nesa película, unha rapaza morta maniféstaselle a un rapaz para que lle dea un vídeo ao seu pai. Nese vídeo, a madastra botaba un taponciño de... ¿lixivia? un dos grandes misterios da película, que ían pouco a pouco envelenando á rapaza ata matala. O pai, supoñemos que divorciaríase daquela muller por e a denunciaría e sabe cristo as que lle montaría. Pero todos nós facemos a mesma pregunta: "Por que a rapaciña non dixo nada ata que morreu?"<br /><br />E iso me pregunto eu. Nós mesmos aínda estamos peores que a nena xa que dubido que moitos teñan a seguridade de atopar ao neno que nos vexa despois de mortos. Pero nos están envelenando. A nosa madrastra, a Unión Europea, aprovou o xullo pasado unhas normas polas que se permitía nos alimentos cun "pouquiño" de transxenidade e contaminación denominado "accidental ou unevitábel" chamalos "ecolóxicos". Curioso, porque outros conseguen que ese pouquiño inevitábel ou accidental non estea. Polo tanto, aquí a nosa madastra nos da garantías, a garantía de que se non compramos ecolóxico imos ter nas nosas más un produto moi contaminante... que ben...<br /><br />E a cousa non se queda ahí. O permiso para cultivar en tranxénico para vender en ecolóxico (a isto deben chamarlle fomentar a agricultura ecolóxica) tamén aparece o non permiso para cultivar e criar en ecolóxico. Refírome, un dos casos máis claros son os ovos da casa. Unha señora, que ten as súas pitas ben coidadas, e con visitas do veterinario, en condicións boas, resulta que non pode vender os seus porque non están marcados cunha máquina de coste de varios millóns das antigas pesetas, varios tramos de 6.000 euros deberemos dicir agora, que etiqueta os ovos coa data do día...<br /><br />Polo que se es pobre, podes comprar productos non ecolóxicos, ou tamén comprar froita decorativa de cera que vai ser do mesmo estilo, ou gastar os cuartos e comprar productos etiquetados de ecolóxicos que significa que só están un pouco menos contaminado que o resto. Ten coidado con comer cousas da casa porque iso en breves non será "legal"...<br /><br />A este alieníxena non lle estoupará a cabeza, nola fará estoupar a nós. Mireno polo lado bo. E vinte anos poderemos comer hamburguesas "ecolóxicas" no McDonalds sen que teñan que cambiar a receita.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1784987110958396131.post-5345133450081487472008-02-20T20:45:00.004+01:002008-02-20T22:20:25.720+01:00A invasión dos Patacóns<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.kane3.es/uploads/et1.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px;" src="http://www.kane3.es/uploads/et1.jpg" alt="" border="0" /></a><br />"Universitarios boicotean unha conferencia da presidenta do PP vasco". Era o titular do derradeiro xornal que David lera antes de que comezase a época das bombas atómicas. Ninguén soubo de onde viran, só que case toda a poboación esmoreceu e que uns extraterrestres do tamaño de casas chamados "Patacóns", asumiron o control de toda a Terra.<br /><br />¿De toda? ¡Non! Na esquina noreste da antes coñecida como Península Ibérica e hoxe sector 46B, resistía, libre, un pobo antes coñecido como o galego e hoxe coñecido como Humanidade Ceibe.<br /><br />O líder dos Patacóns, Z3, decidiu que se non podía invadir a Humanidade Ceibe, cecais podería chegar a un trato. "Chamade ó líder deses furabolos", ordenou un día.<br /><br />Presentouse ante el un señor a cabalo, con un gran chapeu, fumando en pipa e cheirando a viño de barrantes.<br /><br />-¿Es ti o líder desa Humanidade Ceibe? -preguntou Z3.<br />-Non ho, eu fun o que perdeu ós chinos.<br />-Ben, mira, quero conquistar o voso territorio por unha vía pacífica e comercial. Trala conquista de Andalucía e extrapolando os datos do rexistro da propiedade, calculo que para 23.000 quilómetros cadrados, teredes uns doce terratenentes. Necesito os seus números de teléfono.<br />-Pfff.<br />-¡O meu tradutor universal no entende que significa "pfff"!<br />-Pois que vas listo. Haberá como setecentos mil propietarios.<br />-Dame os seus números.<br /><br />O paisano sacou a lista dun pendrive que levaba baixo o chapeu. "Aquí tes", dixo.<br /><br />Os Patacóns chamaron un a un a tódolos propietarios da Galicia, máis o menos sucedía unha cousa así:<br /><br />-Ola?<br />-Que horas de chamar son estas??? ¡Mañán érgome as seis, anda e vai ó carallo!<br /><br />Outras, ocorría destoutro xeito:<br /><br />-Ola?<br />-Quen é?<br />-Son un subsecretario das forzas de invasión alieníxenas. Estamos interesados en mercarlle-la súa finca.<br />-¡Edelmira! ¡Edelmira! Xa está o listo do teu irmán amolándome outra vez. Cando o vexa, háse enterar.<br /><br />Casi o conseguen nos casos que:<br /><br />-Ola?<br />-Ola.<br />-Son un subsecretario das forzas de invasión alieníxenas. Estamos interesados en mercarlle-la súa finca.<br />-Moi ben.<br />-Que extensión ten a súa finca?<br />-Vinte ferrados.<br />-Mmm... iso ben sendo uns oito mil metros cadrados.<br />-Non ho, son nove mil cincocentos de millo e catrocentos metros de horta, pero iso nesta parroquia. Porque a douscentos metros daquí, veñen sendo uns doce mil metros. Pero nese caso, só de millo.<br /><br />Ó alieníxena estoupoulle a cabeza e Galicia ficou ceibe e minifundista dous mil anos máis.<br /><br />Ata logo.Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1784987110958396131.post-22179584997513160282008-02-20T17:32:00.002+01:002008-02-20T17:52:10.722+01:00Campos de milloTeño un campo de millo na cabeza. Este é a miña primeira entrada neste caderno e francamente non sei que poñer. Non sei se escribir sobre min ou sobre algo que me pasase, seguir ca liña das outras entradas publicadas, ou simplemente agarrarme ós temas de sempre como a politica ou o tempo e todo o relacionado con eles. Agardo no futuro telo un pouco máis claro porque como dixen ó comezo hoxe teño un campo de millo na cabeza, que non me deixa atoparme a min mesmo, estou perdido nun laberinto formado por espigas de millo, que me impide pensar con claridade, que non me deixa decidirme por un tema ou outro, poderíase dicir que incluso que me pon nervioso o feito de estar aquí sentado na miña silla escribindo estas liñas.<br />Por oxe creo que mellor será que o deixe que me estou poñendo demasiado sentimental e non quero poñer algunha tonteria, espero estar máis inspirado outro día.<br />Para quen colla o meu testigo deixolle estas duas frases, agardo que algunha lle sirva para comezar con bo pé a súa entrada, sinto que teñan certo ton político pero oxe non teño o meu día.<br />Frase 1 - Galiza ceibe.<br />Frase 2- Universitarios boicotean unha conferencia da presidenta do PP vasco.d´Agoladahttp://www.blogger.com/profile/01061096797384638643noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1784987110958396131.post-5948371100706334632008-02-14T12:46:00.004+01:002008-02-14T13:15:33.459+01:00A CHAVE MÁXICA<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyJnJqxWd9UE9P5BZNGE3SrKu162rBZmN4sDrCUKsnj4W3w2fGEAHoCNAYZWTLkj6ZUTkPZXLUddd5nr9xzTASo3Wypdb11rINfi_KpP2eDpvHsrUw1QNGFTVy75xO-5J0Jh9quXaJU6iE/s1600-h/Libertad.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5166801892981801058" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyJnJqxWd9UE9P5BZNGE3SrKu162rBZmN4sDrCUKsnj4W3w2fGEAHoCNAYZWTLkj6ZUTkPZXLUddd5nr9xzTASo3Wypdb11rINfi_KpP2eDpvHsrUw1QNGFTVy75xO-5J0Jh9quXaJU6iE/s320/Libertad.jpg" border="0" /></a><br /><br /><div><strong>.tantas veces coma na ditadura precedente.</strong></div><br /><div><strong></strong></div><br /><div><strong><span style="font-size:130%;">.así as cousas, e como parece que non avanzamos, decidín coller unha chave máxica que atopei nalgun recuncho da miña casa. a ver, non é que sexa máxica exactamente é que o parece, se cadra por ese aspecto de antigo que lle dá o feito de estar tan sucia. pensei que podería ser que con ela iniciásemos novamente esta páxina colectiva. que é unha mágoa, veña. pode ser que estedes canso ou que perderades a ilusión ante estes artigos políticos. non me estraña. entón propoño levantar o ánimo e seguir.</span></strong></div><br /><div><strong><span style="font-size:130%;">para iso propoño tres frases. podedes elixir:</span></strong></div><br /><div><strong><span style="font-size:130%;">FRASE A)</span></strong></div><br /><div><strong><span style="font-size:130%;">teño un campo de millo na cabeza</span></strong></div><br /><div><strong><span style="font-size:130%;">FRASE B) </span></strong></div><br /><div><strong><span style="font-size:130%;">parece que existe unha tenda de teas marabillosas naquela aldea...</span></strong></div><br /><div><strong><span style="font-size:130%;">FRASE C)</span></strong></div><br /><div><strong><span style="font-size:130%;">non me gusta nada comer carne picada</span></strong></div><br /><div><strong><span style="font-size:130%;"></span></strong></div>rosa enríquezhttp://www.blogger.com/profile/02999017396414367542noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1784987110958396131.post-91649236646607219612007-10-01T11:06:00.000+01:002007-10-06T18:19:06.872+01:00O noso voto feminino<a href="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/ac/Clara_Campoamor_%28Lucas_Alcalde%29_Madrid_02.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/ac/Clara_Campoamor_%28Lucas_Alcalde%29_Madrid_02.jpg" border="0" /></a><br /><strong>Por iso, toda a labor desta xente é digna de mencionar.</strong> Por iso mesmo, porque é importante e moitas veces descoñecemos certos datos que cómpre que saian á luz de cando en vez. Fronte ós prexuízos, a verdade debe sair a flote. E se estamos a falar da muller, falemos de como acadou os seus dereitos políticos a muller galega.<br /><br />A pesar dos vagos intentos durante a <a href="http://gl.wikipedia.org/wiki/Restauraci%C3%B3n_borb%C3%B3nica_en_Espa%C3%B1a">Restauración </a>de darlles dereitos políticos ás mulleres, non sería ata a ditadura de <a href="http://gl.wikipedia.org/wiki/Miguel_Primo_de_Rivera">Primo de Rivera </a>cando os comezasen a acadar. En 1924, o chamado <em>Estatuto Municipal </em>concedía o dereito a sufraxio das mulleres independentes maiores de 23 anos. Paradóxicamente a Ditadura situaba a Hespaña nun dos paises máis igualitarios en dereitos políticos. A cousa seguíu medrando e para un deses plebiscitos de "adhesión" que tanto lles gusta ós totalitarios, permitiuse o voto <em>ós españois maiores de 18 anos de ambos sexos</em> (1927). Así pois derríbase o mito do voto da muller concedido na <a href="http://gl.wikipedia.org/wiki/II_Rep%C3%BAblica_Espa%C3%B1ola">República</a>.<br /><br />Pero non serei eu quen lle quite méritos á plena igualdade política entre homes e mulleres, que de feito acádase na República para votar en referendos, eleccións municipais e eleccións xerais.<br /><br />As Cortes Constituínetes de 1931 tiñan o anteproxecto de <em>No podrán ser fundamento de privilegio jurídico: el nacimiento, la clase social, la riqueza, las ideas políticas y las creencias religiosas. Se reconoce en principio la igualdad de derechos de los dos sexos.</em> E como é ben sabido, <a href="http://gl.wikipedia.org/wiki/Clara_Campoamor">Clara Campoamor</a>, deputada radical (dereita republicana), nunha das máis memorables sesións do prlamentarismo español, logrou que se modificase a redacción da Constitución para que quedara: <em>No podrán ser fundamento de privilegio jurídico: la naturaleza, la filiación, el sexo, la clase social, la riqueza, las ideas políticas, ni las creencias religiosas. El Estado no reconoce distinciones o títulos nobiliarios.</em> A súa contrincante no debate era outra muller, Victoria Kent (Izquierda Republicana), que temía que o voto feminino servira para beneficiar eletoralmente ós conservadores. Segundo a Kent, ela non dudaba "da capacidade da muller", senón que se preocupaba "da oportunidade da República". Cando por fin se aprobou o ufraxio feminino nas Cortes Repubñicanas, Indalecio Prieto, do PSOE e comunista a máis non poder, declarou "esta es una puñalada trapera para la República". Como tantos outros republicanos daquel entón, quería que a xente votase en liberdade... sempre que lles votase ós seus.<br /><br />Lástima que a Constitución da República de 1931 non recollera a plena igualdade como cacarean hoxe os progres: o presidente da República só podía ser un varón de máis de 40 anos. Mecachis.<br /><br />Pero por fin, para as eleccións de 1933, homes e mulleres votaron por primeira vez en pé de igualdade. Cousa que se repetiría en 1936. Sendo esas as dúas veces que as mulleres votaron no conxunto do país durante a República. <strong>Tantas veces como na Ditadura precedente.</strong>Unknownnoreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-1784987110958396131.post-24012044829839099672007-09-10T16:31:00.001+01:002007-09-10T20:15:57.588+01:00A Muller de hoxe<strong>"eu quero ser erótica e, por que non?, pornográfica."<br /><br /><span style="font-weight: normal;">Palabra de muller, segundo Lúa. E sí, de ben seguro que durante estes últimos anos temos visto o derradeiro espaldarazo da loita pola igualdade por parte da muller. As leis, por primeira vez en moitos anos, defenden (non só teóricamente) a discriminación en diversos ámbitos por sexo ou por outro tipo de cuestións.<br /><br />As mulleres fortes, decididas e valentes teñen conquistado moito máis que calquera lei desa xurisdicción pactada e votada, aínda hoxe, por unha maioría aplastante de homes (sí, no Congreso).<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Por iso, toda a labor desta xente é digna de mencionar. </span><br /></span></strong>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1784987110958396131.post-37860544261091309162007-08-27T11:56:00.000+01:002007-08-27T12:05:17.561+01:00(re)comezando...<strong>palabra de muller liberada da colonización, radical dende a raíz e farta de tanta política da corrección e demais paradigmas da estupidez humana.</strong><br /><br />dende aí, dende a liberación, e dende a fartura da estupidez humana, e dende unha posición radical pero non inamovible, dende unha sociedade conxunta pero non limitada, dende aí comezo de novo cos meus pensamentos para encadealos a outros, de perto, de lonxe.<br /><br />verbas de muller soñadora, crítica, pesimista querendo ser optimista, libre (pretendidamente), son as verbas que me gustaría verter na cadea do <em>copy&paste</em>.<br /><br /><strong>eu quero ser erótica e, por que non?, pornográfica.</strong>Unknownnoreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1784987110958396131.post-60475977953018557962007-07-11T19:21:00.000+01:002007-07-11T19:37:47.546+01:00NON ENTENDEN NADA DE NADA"<strong>Paréceme</strong> <strong>ben que</strong> <strong>a xente pida</strong> <strong>liberdade</strong> <strong>no idioma mais... liberdade para ser un</strong> <strong>ignorante? Non graciñas</strong>.<br />Como dicía o poeta, é amarga a verdade e quero botala pola boca. Así o farei, botarei pola boca aberta todas as denuncias que me veñan á punta da lingua bipolar e escindida nunha diglosia que padezo a causa de moitos destes que din "Tan gallego como el gallego". Son galega, muller e libre. Gústame dicir que son muller e galega. Amo cada manifestación verbal que me foi evitada, canda nena. Teño38 anos, aínda que non o pareza, e vivín os derradeiros anos da ditadura dese anano petulante e extraplano, como as compresas pero sen as (fantástico o das ás das compresas, pero sinceiramente a min non me fan voar. Sigo preferindo os tampóns) Ao que estabamos, a "rajar". Pois ben, como vos estaba a dicir, estou preto dos corenta e isto dame un grao niso da madurez, polo menos iso é o que me din por aí algunhas que non sei porque carallo me lembran sempre esta crúa realidade porque, confésoo, preferiría ter 28 ou trinta pero... amigos, son os que teño. Partindo desta realidade cronolóxica da miña avanzada idade, é lóxico pensar que tiven máis tempo para reflexionar que os que teñen dez anos menos, iso se aproveitei o tempo e, crédeme que o aproveitei, porque outra cousa non farei pero rallarme... Niso son unha experta, na dialéctica interna, esa que non conduce a nada na meirande parte das veces pois se convirte todo nun universo de sintaxe alucinatoria que se perde e endexamais conclúe en nada de interese. Ben, sigo co rollo da observación como método científico para detectar as causas, os efectos e elaborar ideas, desas que algúns din propias, aínda que eu creo que non hai ideas exactamente propias pois todo se repite e , finalmente, acabamos por voltar ao principio, e como sucede en "Cen anos de soidade" rematamos redescubrindo o descuberto. Onde estabamos? Ah si, no de que son grandiña dabondo e levo máis tempo niso de fixarme no entorno. Pois ben tras anos de observación considérome unha VÍCTIMA dunha educación en castélán e quero deixar constancia de que esa perrallada de amantes artificias da lingua existe nos centros de Ensino Secundario. Eu coñezo algunha persoa que outra deste tipo e podo dicir que perciben como unha agresión e imposición o feito de facer, por exemplo, a memoria e a programación da súa asignatura en galego. Afirman que existen dúas linguas oficiais e que poden elexir. Esta xente non sente a Galicia nas adentras e falemos claro: NON ENTENDEN NADA DE NADA. Elevan cantos laudatorios a poetas e narradores en castelán pero non teñen nin idea do que se está a escribir en galego. Considérano algo menor, literariamente falando. Son "nacionalistas españoles" que se postran ante o que está declarado publicamente como interesante e carecen da mínima intuición literaria ou artística en xeral para captar talentos en ebullición. Podemos entón dicir deles que dan toda a impresión de rancios da palabra escrita en galego, de analfabetos do autóctono que critican o que non entenden, de anquilosados, de detractores da nosa cultura, en suma dunha panda de afectados, cursis e, sobre todo mitómanos do que está establecido como susceptíbel de ser mitificado. Palabra de muller liberada da colonización, radical dende a raíz e farta de tanta política da corrección e demais paradigmas da estupidez humana.rosa enríquezhttp://www.blogger.com/profile/02999017396414367542noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1784987110958396131.post-89833451175201325662007-07-01T10:54:00.000+01:002007-07-01T12:24:13.495+01:00"O máis galego, ou tan galego coma ti ou como dígase"Namentres, morremos sen saber quen somos, porque correspóndelle cadansúa identidade a toda-las persoas que que estamos vencellados a cultura galega. Mais, eu son dos que opinan que o eixo dunha cultura é a lingua, porque a lingua é o canle do desenvolvimento, é o camiño máis curto para achegaren posturas. A lingua é o primeiro que aprende un neno, dos beizos dos pais sairán as primeiras verbas que este aprenda.<br /><br />Estes días anda o río revolto polo novo decreto lingüístico que está a piques de aprobarse. Facendo un pequeno resumo das novidades deste, en destaque o galego terá asegurada coma mínimo o 50% das materias. Isto supón que os centros de ensino poden aínda elevar esa porcentaxe, chegando até niveis das aldeas e povos da Galiza, no que agás as linguas estranxeiras (castelán, ingles ou francés...) impártese todo en galego.<br /><br />Isto supón unha grande nova, ainda que se pola miña opinión persoal fora, insuficiente. Hai un "ghrupinho" por ai que din chamarse "tan gallego como el gallego" que está a recoller sinaturas contra este decreto. Á primeira ollada, só compre ler o nome, "tan gallego como el gallego", boto unha gargallada porque é divertido escoitar a alguén que di ser tan galego (de persoa) coma o galego (da lingua) e vai e escrebe en castelán. Menudo erro! A virxe que os pariu! pero que aprenderon estes que é o galego? a nosa lingua, para sermos máis exactos e non se vaian trabucar, refírome ao galego cando falo da nosa lingua, nela non se di "gallllllego" dise "galeeeego", como poden afirmarse galegos se non o utilizan nin para o seu alcume, polo menos podian facer comas as caixas, que moito chámarse en galego pero após non empregan ren o galego, nin nas facturas nin nos anuncios.<br /><br />Estes persoeiros, non teñen mellor escusa para berrar (porque son poucos pero fan moito ruido) que invocar á unha das liberdades, porque dependendo do ponto de vista disque hai varias, pero a de eles é "libertad para escoger en que idioma voy a educar a mi hijo para que no tenga problemas si sale fuera de Galicia, y por supuesto es que estamos en España (ostiaputa!)" Con dous collóns, si señor/a.<br /><br />Pero a min xúrdeme unha dúbida, que teñen eles? fillos persoas, ou un feixe de fatos? Porque seica queren ter uns fillos que non pensen por si mesmos, e canto menos saiban mellor, que canta máis incultura mellor irán polo mundo adiante. Estas persoas non queren que os seus fillos falen dúas linguas nai, só precisan un idioma, o idioma do imperialismo ou globalización, o inglés, e se non é ese, un que sexa amiguiño deles, o español. Porque ese é o problema meus, que viver nun mundo globalizado (eche o que hai) non deixa espazo para moverte na túa lingua. Eu quero a mesma liberdade á que apelan éstes do "el más gallego, o tan gallego como tu, o como quieran que sea" quero que o meu fillo e mesmo eu poida escoller que poida ler unha revista, ver a televisión, ler o xornal, escoita-la radio, ler os ingredentes dos produtos do súper, a publicidade cando agardo polo autobús... en galego, e ollo! digo escoller, ter máis dunha opción, porque só temos unha canle en galego, dous xornais, unha radio (a nivel da CAG) poucos anuncios en galego, e só un supermercado que aínda que esfórzase, os coitados do Eroski, non teñen bos tradutores.<br /><br />Onde está aí a miña liberdade, non a vexo por ningures. Vivemos nun mundo globalizado, no que os meirandes esmagan aos pequeniños, e como aínda non produciuse a milagre dun Estado que protexa ao povo e os seus intereses, non poderemos trocar o etiquetado das empresas, polo que seguiremos a ler pola rúa o español.<br /><br />Por iso compre equilibra-la balanza en prol do galego, se queremos ter uns fillos cultos claro. Se na rúa a batalla está perdida, temos de empregar outros camiños, i ese é o camiño do ensino. Ensinar en galego, dándolle unha vantaxe ampla con respeito ao español, acadaremos que os nenos saiban falar, escreber, e ler nas dúas linguas igual de ben. Imposíbel! dirán os do "el más gallego, o tan gallego como tú, como se diga" porque os meniños esquecerán o castelán... si home, si, e tamén esqueceranse dos nomes paternos por chamarlles tanto Papá e Mamá... Pero aínda non saben estes en que mundo están a viver? repito, nas rúas predomina o castelán, fala castelán na rúa, cos teus pais, teus amigos, mais na escola, que está un aí para aprender, fala galego, e o rapaz saberá utilizar os dous idiomas, e non vai esquecer nada, porque na tele case todo é castelán, e verá "house" en castelán, "Los Simpson" en castelán, "Prison Break" en castelán, e a "Champions" tamén en castelán...<br /><br />Hai un proverbio que di: <i>Hai tres cousas que endexamáis voltan, a palabra dita, a frecha ceiba, e a oportunidade perdida.</i> Esta é unha oportunidade para dicir se queremos ser <b>tan galegos coma o galego</b> e ter un pouco máis de sentidiño, e ver que o galego é un saber que non ocupa espazo, empregue-lo ou non.<br /><br />Pareceme moi ben que a xente pida liberdade no idioma, mais... liberdade para seres un ignorante? non graciñas.Anonymousnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1784987110958396131.post-72337744861155657182007-06-21T17:12:00.000+01:002007-06-21T17:43:21.023+01:00eu?<a href="http://bp2.blogger.com/_IeYVXwz8ZDI/RnqlbR3lVII/AAAAAAAAADc/5tVa9lWAd0w/s1600-h/multitude.gif"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5078553417885242498" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" height="163" alt="" src="http://bp2.blogger.com/_IeYVXwz8ZDI/RnqlbR3lVII/AAAAAAAAADc/5tVa9lWAd0w/s320/multitude.gif" width="272" border="0" /></a><br />el tamén son eu.<br /><br />porque inevitablemente eu non son eu. eu son silvio falcón, eu son elos, eu son anguita, eu son manola, eu son ti, eu son elas, eu son todos agás eu mesma.<br /><br />cantas veces escoitei nos meus beizos as verbas coas que non estaba dacordo o outro día? cantas veces a miña opinión era a túa de hai dous meses? cantas veces estaba falando do tema marcado polos políticos de turno?<br /><br />eu son manola, sendo uxía. eu son fraga, sendo beiras. eu son stalin, sendo el che guevara. eu son moisés, sendo hitler. eu son bin laden, sendo bush.<br /><br />non estou feita nada máis do que me rodea, do que me dá o pensamento que eu creo libre, que me pon na man o voto que non deposito na urna, que che fai dano cando te ama.<br /><br /><a href="http://bp2.blogger.com/_IeYVXwz8ZDI/RnqpsR3lVJI/AAAAAAAAADk/KIhKzhyC8Vo/s1600-h/eu.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5078558107989529746" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 163px; CURSOR: hand; HEIGHT: 398px" height="286" alt="" src="http://bp2.blogger.com/_IeYVXwz8ZDI/RnqpsR3lVJI/AAAAAAAAADk/KIhKzhyC8Vo/s320/eu.jpg" width="152" border="0" /></a>a labazada que recibo de ti. o grito que lle dou á nena. a bala que escacha a cabeza dun neno africano. o odio que se profesan os de hamás e os de al fatah, e viceversa. o voto caciquil para o alcalde de sempre. todo iso son eu. e tamén ti. pero sobre todo, eu.<br /><br />dóeme. por iso o esquezo. non me gusta. por iso o odio. quero afastalo. por iso sempre seguirá aí.<br /><br />o día que eu sexa eu, sendo ti quen es ti, e el sendo el; ese día seremos civilizados, seremos unha sociedade intelixente, poderemos vivir.<br /><br />mentras tanto, morremos sen saber quen somos.Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1784987110958396131.post-42454590093017552932007-06-16T17:50:00.000+01:002007-06-16T21:09:34.099+01:00EL<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwMwCHxlVI1c0IZdwcyOX6_MJzFgd4D9c0rK1yGit3XKe_YUg5F5LaZI0Hfxu2nGUV5fZaS9o2b37-C73BUdizcafXKvVdg2xLxBwXNnGiqfu3j-pVtZ6pswqiNhuZ72-cqPcpyqkDQxI/s1600-h/Sin+t%C3%ADtulo.png"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5076713949121523058" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 215px; CURSOR: hand; HEIGHT: 73px; TEXT-ALIGN: center" height="92" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwMwCHxlVI1c0IZdwcyOX6_MJzFgd4D9c0rK1yGit3XKe_YUg5F5LaZI0Hfxu2nGUV5fZaS9o2b37-C73BUdizcafXKvVdg2xLxBwXNnGiqfu3j-pVtZ6pswqiNhuZ72-cqPcpyqkDQxI/s200/Sin+t%C3%ADtulo.png" width="237" border="0" /></a><br /><div><strong>O único que sabemos é que vive moito mellor.</strong> Sen dúbida, mellorara a súa vida material. El, que tivera que deixar atrás a tódolos seus e que, olvidándose forzosamente de todo o que lle era intrínsecamente seu, collera un tren pra sobrevivir alén das fronteiras da súa terra, non era feliz co que tiña. </div><br /><div></div><br /><div>Cecais, neses intres, cobraba sentido a afirmación de que <em>a felicidade sempre se quere pero nunca se ten</em>, pronunciada por un deses sabios que, se cadra, foran máis felices ca el. O sentimento de <strong>frustración persoal</strong> do emigrante, vai máis alá do amor que se vexa reflexado nuns centos ou miles de kilómetros. Ese sentimento que, minándoo pouco a pouco, o converte nunha <strong>nova persoa</strong> e, case sen decatarse, fai que non se sinta "<em>nin de aquí nin de alí".</em> Iso conleva unha forte eliminación das opcións persoais, e tamén das identificacións cos colectivos. </div><br /><div></div><br /><div>El síntese dobremente estrano. Primeiro, na terra de acollida, diferente por natureza pero, a fin de contas, a nai da súa <strong>estabilidade material. </strong>Mais ese anceio de volta, esa <strong>morriña inquebrantábel </strong>vese frustada unha e outra vez pola falta de identificación coa realidade cotiá da terra que te viu marchar, que eternamente él identificará como propia (malia que ningún documento oficial así o diga.) </div><br /><div>Isto último débese á idealización do pasado e a identificación das experiencias persoais cun ente global que, como colectivo, é definido por algúns como <strong>nación, </strong>por outros como <strong>nacionalidade hestórica</strong> e por outros como <strong>rexión. </strong>E, a propia identificación de experiencia persoal e colectiva é o principal problema que el ten que afrontar. </div><br /><div></div><br /><div>Lonxe, coma el, atopa moitos semellanes. Mais ben poucos conservan a esperanza. A maioría, ven o pasado como <strong>os tempos mozos, </strong>os outros, ven a terra como o seu particular lugar de reposo após a vida de <strong>traballador</strong>. <strong><em>¿Galiza non serve pra traballar?</em></strong>- pregúntase el. E, según moitos, aquela terra que el quere e defende en calquer contexto, non é máis que a nai de moitos <strong>cobardes</strong>, que ben podían ser os rumorosos que xa non "din", mais si que "fan". A clave, entón, ¿sería que dixeran? Non. </div><br /><div></div><br /><div>O emigrante medio, non fará, pero <strong>tampouco dirá.</strong> O galego, por definición ambiguo, lonxe da terra, nese clima de confusión que tamén o inclúe a el, difumínase moralmente até as súas últimas consecuencias. <strong>!Implicación! !Qué medo! </strong></div><br /><div><strong></strong></div><br /><div>E el pechou a bitácora, mentres reflexionaba, non sen humor, sobre os puntos identificativos entre a terra de acollida e a terra nai. <strong>!O galego emigrante tamén dependía dun cacique! !Benditos centros galegos, </strong>feitos a "imaxe e semellanza" das Deputacións!</div><br /><div></div><br /><div>E non hai que dicir que, como non, <strong>El tamén son eu.</strong></div>Unknownnoreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1784987110958396131.post-54126177609682100092007-06-16T12:54:00.000+01:002007-06-16T13:55:24.527+01:00"Para el stress..."É máis, aquel encontro inda que buscado e preparado, tornouse nunha situación sórdida que a fixo sentirse culpable e lle volveu a meter a angustia no peito. Pero iso pasáballe sempre que comezaba unha relación cun home, ela quería devorar e ser canibalizada e non sempre eles podían satisfacer esa necesidade de desgarro interior, de feito o gatillazo do rapaz dos Martes do Portal tampouco a sorprendera moito. Ai que complicado é atopar alguén que te colme.<br /><br />Manola ergueu do chan e púxose a andar baixo a lúa cara a casa. De ter alguén a cámara de vídeo que ela mercara, podería grabar a unha muller sen zapatos nos pés andando pola cidade paseniñamente no medio da noite. Captaría imaxes dos cartaces anunciando concertos pegados nas paredes e amosaría a tranquilidade das rúas a certas horas da madrugada. Sería quen de facernos ver o aire pesado que acompaña aos intres previos á tronada e pousaría na lente da cámara uns nubeiros negros que irían cubrindo o ceo e as estrelas e que rematarían por tapar a lúa. Un lóstrego iluminou a escena na que Manola chegaba á casa e sacaba as chaves para abrir o portal no momento en que un trono a facía mirar para o ceo.<br /><br />E foi cando se puxo a chover con esas gotas gordas que tanto lle gustaban a Manola e que tanto lle recordaban a cando o seu defunto e asasinado home aproveitaba a auga para levala contra as paredes dos edificios, e darlle uns bicos aínda máis húmidos que as propias pingueiras que agora lle esbaraban polas fazulas. Que tolería lle dera aquel día que arrincara os posters das paredes e decidira mudar de vida, pero que sería a existencia sen esas arroutadas? Nada.<br /><br />Manola ficou no medio dos caldeirazos que estaban a tirar do ceo mollándose toda,<br /> notando como o ambiente refrescaba ao tempo que se lle ían aclarando as ideas. Todo o que fixera fora ben feito pero precisaba centrarse un pouquiño máis: deixaría o portal, deixaría ao rapaz dos martes, deixaría a cidade, deixaría de pensar no seu home, deixaría a bata azul tirada encima da cadeira, deixaría que os seus soños inundasen a súa cabeza e fóra problemas! Foi así como Manola desapareceu de súpeto sen que ninguén notase tanto a súa ausencia como o señor gatillazo que resolveu que Uxía sempre sería unha boa moza para el.<br /><br />Tempo despois saberíase entre a veciñanza por non se sabe quen que alugou, mercou, descargou, viu sen querer ou contoulle un amigo que nunha película titulada <a href="http://javimoya.com/blog/2007/03/25/titulos-divertidos-de-peliculas-porno/">"Para El Stress Polvos De Tres En Tres"</a> saía unha muller que se parecía aquela que limpara na rúa das Margaridas, e que vai ser, ti que dis, home eu non a vin pero seica era igualiña, pois a min non ma parecía, ai entón foches ti quen a viu, que ía ser eu que a min contáronmo, tamén me dixeron a min que tiña bo cu, e boa dianteira que para a idade que debe ter consérvase ben, pois mira ti a mozota que a min xa me daba que era un pouco porca, e logo que sabes ti dela?, ai eu nada pregúntallo a aquel da rúa das Margaridas...E o rumor da señora da limpeza da bata azul que tiña stress chegou ao devandito portal e o señor gatillazo descubriu que a súa Manola era toda unha artista, que o soft porno sentáballe moi ben, que a debían nominar para un Goya e que aínda se lle poñía tesa lembrando os martes ás seis da mañá.<br /><br />E agora viría outra historia, porque Manola vivía en Madrid liberada de complexos e de angustias, facendo florituras co seu corpo e dándose gusto por tódolos lados. O único que sabemos é que vive moito mellor.besbehttp://www.blogger.com/profile/13611614608674183126noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1784987110958396131.post-90198073003129153012007-06-14T18:04:00.000+01:002007-06-14T18:06:20.556+01:00A TolaE por fin espertou.<br />Non se decatara do tempo que transcorrira dende que se deitara naquel recuncho que a ela sempre lle parecera paradisíaco, non se decatara do tempo porque deseguida quedou durmida. <br />Tan ben se sentiu que se deixou transportar a outro tempo, aquel no que fora tan feliz, sen os problemas que virían despois e que tan desgrazada a fixeran.<br />Pero hoxe, sin saber moi ben porqué, ou cecai si que o sabía, foise paseando ata aquel paraxe que era como un refuxo para ela, e deixouse invadir por completo daquela felicidade de entón.<br />Non imaxinara que lle ía sentar tan ben esta soidade buscada. <br />Foi maravilloso, como nos millores tempos da adolescencia coa Tola, aquela amiga imaxinaria que a acariñaba tan ben, e lle daba tantos mimos e tanta compaña.<br />Con ela aprendera a disfrutar do seu corpo, de cada recuncho, de cada anaquiño de pel, aprendera a buscar e a recoñecer novas sensacións. A verdade é que aquelas tardes solitarias coa Tola foran sempre moi instructivas; aprendeu con ela toda a xeografía do seu corpo.<br />Non sabía moi ben Manola cando deixara de se reunir coa Tola, se cadra cando marchou a vivir a cidade ou cando botou aquel noivo co que logo casou e que foi o primeiro erro dunha serie de moitos que cometería despois, o caso é que hoxe de novo voltara a se encontrar con ela, e que ben o pasou! <br />Había moito tempo que nada a fixera sentir así, nin nunca desde que deixara as reunións coa Tola disfrutara tanto do sexo, nin se quera co tipo este co que se encontraba na escaleira os Martes; e que finalmente i á hora da verdade, non foi nada do que ela esperaba. <br />É máis aquel encontro inda que buscado e preparado, tornouse nunha situación sórdida que a fixo sentirse culpable e lle volveu a meter a angustia no peito.Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1784987110958396131.post-86099297271590062642007-06-14T11:25:00.000+01:002007-06-14T15:45:49.334+01:00soño húmido- non te cabrees por iso muller que é peor!<br /><br />- como non me vou cabrear, toliña?<br /><br />- sabes que non me gustan os diminutivos. falo só para cabrearme, pero non, hoxe non.<br /><br />- aiii... por que?<br /><br />manola estaba chorando. non sabía moi ben por que, porque el non lle gustaba. era un bó rapaz, pasábano ben, rian moito. con el conseguira esquecerse dos seus problemas, das cousas que lle daban voltas na cabeza. e agora, dende que deixou o seu cepillo de dentes na casa, todo mudara de súpeto. daba a impresión de que era todo máis serio, máis importante.<br /><br />- tola, non sei por que me volven todas esas lerias á cabeza. <br /><br />- deixa que saian, deixa que veñan e dean todas as voltas que queiran, deixa que flúan, se non quedarán dentro e seguirás con ese cabreo que te trae amargada dende hai moito tempo.<br /><br />- xa estás con esas trapalladas espirituais!<br /><br />- sabes que funcionan. mírame a min.<br /><br />- ...<br /><br />dende había uns meses que á manola lle andaba un ruxe ruxe de preguntarlle á tola por algunha daquelas 'movidas' que tanto lle falaba e que tan ben lle funcionaran. só había que vela, tan guapa, tan deslumbrante, tan fascinante. quedaran atrás, moi atrás, os tempos das roupas flouxas e escuras, das depresións, do seu andar encollido, dos choros, dos desencontros amorosos... estaba claro que era outra.<br /><br />- págalle á conta ao camareiro que imos dar un paseo.<br /><br />preto da terraza había un camiño que levaba á fraga onde tanto xogaran de pequenas. o seu xogo preferido era imaxinarse que eran unhas princesas atrapadas no medio do monte, onde os piñeiros, os fentos, os carballos eran os soldados que as custodiaban. un día chegarían os principes azuis a salvalas e imaxinaban o encontro. peiteabanse unha á outra, adornábanse coas flores que atopaban, subían ás árbores para ver chegar á xente e ver se eran os seus príncipes, para imaxinar que estaban na torre dalgún impresionante palacio. sentíanse presas do seu pequeno universo e o monte dáballes liberdade para ir a outros mundos.<br /><br />- que ben o pasabamos aquí, lembras? que bonito sería volver a xogar coa inxenuidade daqueles tempos. aquí é onde eu quero estar, daste conta? é aquí!<br /><br />- xa, seino, por iso vimos pasear aquí.<br /><br />- xa, claro.<br /><br />pasaron uns poucos minutos paseando, coas lembranzas a rebulirlle polas súas cabeciñas. sentaron nun prado de herba tenra, vendo as nuves e os paxaros, e sentindo como o ar fresco lles daba na cara. manola tumbouse. e tentou relaxarse, que os pensamentos se lle foran a través do seu corpo cara a terra que sentía xusto debaixo. acariñaba a herba cos seus dedos. desexou estar completamente espida, sentirse liberada, parte da natureza que a embriagaba.<br /><br />- tola.<br /><br />- si?<br /><br />- non quixera marchar nunca daquí. quixera quedarme aquí para sempre. <br /><br />- ese é o teu problema.<br /><br />- que dis?<br /><br />- si. aínda segues esperando ao teu príncipe azul.<br /><br />non puido aguantar nin un só segundo as bágoas que inundaron os seus ollos, que emborronou a imaxe da natureza que as envolvía.<br /><br />- fíaste de min, manoli?<br /><br />e púxolle unha man na fronte, dándolle unha pequena caricia pola cara.<br /><br />- si, tola, si. levo un tempo querendo preguntarche por 'esas cousas', non sei moi ben como tratalas, non sei se creo nelas, pero necesito que me axudes, e ti sempre fuches unha moi boa amiga. déixome nas túas mans.<br /><br />- pois entón, reláxate, libérate. chora, patalea, durme, fai o que queiras.<br /><br />a man da tola quedou na fronte de manola, e manola sentía que lle pesaban os ollos.<br /><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5075825572486403186" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 278px; CURSOR: hand; HEIGHT: 170px" height="206" alt="" src="http://bp2.blogger.com/_IeYVXwz8ZDI/RnD0dx3lVHI/AAAAAAAAADU/ZcFQObTQ8zE/s400/man.jpg" width="332" border="0" />- a miña man é túa.<br /><br />manola colleulle a man e fixo que lle masaxeara o pelo, gustáballe moito que llo tocaran, lentamente, sen presas. as cavilacións deixaban de ser tan importantes e a relaxación estendíase coma a auga dende o pescozo ata a punta dos pes. o desexo de espirse volveu agora e pensou que á tola non lle importaría. un por un foi desabotoándose a blusa ata que sentíu a frescura nos seus peitos. baixou a cremallera da falda e notou como alguén (sería a tola) lla retiraba esvarando polas súas pernas. a lenta masaxe da cabeza seguía e seguía. notou como unha man baixaba polo pescozo, rozando a pel coas xemas dos dedos. outra man percorría a perna parándose no muslo. quedou alí, no interior do muslo, quecendo. unha man máis navegaba polo brazo, subindo e subindo ata que chegou ao sobaco. a calor dunha nova man moveuse lentamente ata chegar ao peito. así quedou durante uns minutos, sentíndose flotar entre a herba e as mans que a facían levitar sentindo o ar fresco que a inundaba por todos os recovecos do seu corpo.<br /><br />e entón, lentamente, as mans comezaron a moverse, sen deixar un só anaquiño de pel sen explorar. todos e cada un dos poros do seu corpo sentiron que estaban vivos, que existían. emborrachábase pouco a pouco coas oleadas de intensas sensacións que lle chegaban de todos os lugares, algúns nin sabía que existían, e algús outros parecían estar fóra do seu propio ser.<br /><br />e o orgasmo chegou. un orgasmo por cada parceliña de pel. un orgasmo múltiple concentrado nun só.<br /><br />cando por fin puido respirar, sentiuse realmente ben. como se fose outra persoa, sen deixar de ser ela mesma, manola. <br /><br />abriu os ollos e estaba soa, vestida. coa súa blusa, sen sostén, coa súa falda, tal e como saíra hoxe pola mañá de casa. era noite e había unha lúa chea impresionante, moi fermosa.<br /><br />e, por fin, espertou.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1784987110958396131.post-72354034793475313122007-06-13T18:53:00.000+01:002007-06-13T19:17:40.984+01:00INSATISFEITAS-"Moito caravel e moito almorzo pero á hora da verdade" fan todos igual. Os tíos follan mellor cando se trata dunha descoñecida. Gústalles o polvo furtivo e suoroso, despois dunha charla arrimando á boca da "contertulia" unha lingua sinuosa que esvara pola copa, silente , esperando o momento ZAS¡<br />-Que é iso do momento ZAS Manoli?<br />-Tía, joder... O momento ZAS é ese intre no que o porcus detritus que tes diante intenta pasar por un tipo majo, que dirían as pijas, pero non pasa de ser un Robin dos Vozcas mediocre coa polla rebéntandolle nos pantalóns.<br />-Que bruta es Manoli¡ Pareces unha desas "minglanillas", como dicía a miña tía Asun.<br />-Ti es parva muller. Non te enteras de nada, pero eu vouche sacar desa poza de negritude e ignorancia na que vives, que pareces Heidi esperando a Pedro¡<br />-Non vou aguantar que me poñas verde só porque tes mala sorte cos tíos¡<br />- Querida eu non teño mala sorte ningunha. Simplemente coñezo a realidade e descríboa. Non soño con baleas faladoras.<br />-O que pasa é que algo saiu mal esta noite e estás amargadiña de todo. Anda di a verdade, que pasou?<br />-Que ía pasar? NADA. Exactamente nada. Que se "non sei que puido pasar", que se "é a primeira vez que me sucede" que se "é precisamente porque me gustas moito".... Para iso prefería non gustarlle nada...<br />-Non te cabrees por iso muller que é peor¡rosa enríquezhttp://www.blogger.com/profile/02999017396414367542noreply@blogger.com21tag:blogger.com,1999:blog-1784987110958396131.post-79705928431488090182007-06-12T22:23:00.000+01:002007-06-12T22:45:17.977+01:00Fracaso para os dous"Sempre fun un feble mental ao lanzar o penalti da vitoria no derradeiro minuto." Aquela frase, acaíalle perfectamente a este home, mesmo podería estar gravada na súa lousa no cemiterio.<br />E o pior é que nin sequera sabía que lle retrasmitían o partido en diferido por todo-los videoclubes de Galicia.<br />Tanto tivo que lambera, zugara, trabara, rabuñara,... Mesmo fíxenlle unha imitación á Kim Bassinger das 9 semanas e 1/2.<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg63sfapq9Fl3f5MWb92gDEC6VgOSRwRdgLh094P5D1XHemeLtAX1Y3YDRMZj_1zAXEcCt_e0IxG8LGvH_kNN7SC82_5Vd20fM5GSDa724G1wNRg4z8CMbgda2s8PA1Mk1NoSYQGA8O-8tp/s1600-h/vaites!.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg63sfapq9Fl3f5MWb92gDEC6VgOSRwRdgLh094P5D1XHemeLtAX1Y3YDRMZj_1zAXEcCt_e0IxG8LGvH_kNN7SC82_5Vd20fM5GSDa724G1wNRg4z8CMbgda2s8PA1Mk1NoSYQGA8O-8tp/s400/vaites!.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5075295846725240402" border="0" /></a><br />Dame que a este rapaz o que lle vai é outra película, se imitaramos a escea do tren do risky bussiness sería outra cousa.<br />¿Quen o diría? É coma eses equipos que só xogan ben fora da casa. Pois escarallouse o que eu quería e ó tempo o que el perseguía, tamén. Porque eu cun home que non responde en calquera terreo non me podo comprometer mais de unha noite.<br /><br />Moito caravel e moito almorzo, pero á hora da verdade...Ghanitohttp://www.blogger.com/profile/18097341719650807884noreply@blogger.com3