Que afortunados fomos por telo máis de vinte anos amargándonos a existencia...Afortunados por ter soportado todas as súas teimas, as súas lerias. Afortunados por ter sobrevivido ás súas conspiracións de bar.
Afortunados por ter resistido ao totalitarismo da súa mediocridade.
É a hora de celebrar o fin dunha era. O intre no que festexar que gostamos de vivir se cadra un cacho máis libres ao desprendernos da súa compaña.
Disque a regra sentencia que todos somos bos de mortos. El se cadra é a excepción da norma.
O primeiro que me preguntei tras ler a noticia no xornal, é como ela foi quen de aturalo tanto tempo. ¿Como se pode perdoar a primeira labazada, como se pode esquecer forzadamente a primeira humillación?
Só me podo imaxinar que fronte a unha dor insoportábel un poida tirar man dunha venda que poñerse sobre os ollos...
Pero... e ese cruel e cómplice silencio? Porque os seus veciños nunca denunciaron o alboroto que provocaban as sanguentas malleiras ás que sometía á súa dona? Porque os profesores tragaron coa leria de que as mancaduras dos cativos eran froito de pequenos accidentes domésticos? Porque os seus compañeiros de traballo fixemos a vista gorda cando tiñamos en fronte un cabrón de tal magnitude?
Non fun ao seu enterro, pese a ter compartido mesa na oficina durante 20 anos. Non fun, porque seica cuspir está prohibido en campo santo, o mesmo que recibe cos brazos abertos aos asasinos metidos a suicidas.
El acoitelouna até o coma profundo por celos infundados. O prognóstico reservado é a incerteza que apuñala hoxe os nosos estómagos. Ogallá sobreviva, esa será a vinganza da humanidade.
Logo estivo a procura dos nenos, que por sorte déronse agochado no faiado. E covardemente rematou quitándose a vida nunha improvisada e chapuceira forca no medio da cociña. Os que viron a escena contan que semellaba un cocho colgado no día da matanza.
E algúns seguen a chamarlle problemas domésticos... Malditos cínicos.
*Nota do autor: este microrelato é unha ficción cecais demasiado real...
0 ELOS:
Enviar um comentário