Non quero ter nada

O rico, ou ladrón, ou fillo de ladrón. E eu ainda diría máis: non pidas a quen pediu, nin sirvas a quen serviu, porque supoño que será parte da natureza humana, pero cando temos (que palabra máis horrible "ter") queremos máis, e canto máis temos menos humanos somos, e máis esquencemos de onde vimos.

Nacemos nús, sen nada máis que un cordón que nos une ás nosas nais. E percorrendo o tempo das nosas vidas imos acadando metas e conseguindo obxectivos, pero tamén imos acadando e conseguindo obxectos materiais (coche, casa, televisión, can, cartos, o ordenador, a bici, moitas veces mesmo pensamos que posuímos persoas: teño un fillo, a miña muller...). Posesión. Odio esa palabra.

Ás veces párome a pensar cómo de diferente sería a miña vida se non tivese o "home cinema" ou o "mp3". Sería eu unha desgraciada? Non sería feliz asi? Pois penso que podería ser non só igual de feliz, senón máis. Só hai que ver que ledo está un neno xogando coa caixa na que viña o super xoguete que lle acabamos de regalar. O neno pasa do xoguete, coa caixa é feliz. Asi deberíamos ser sempre, pero a nenez acaba moi cedo.

Nacemos nús, sen nada, e morremos e desaparecemos, e o que "tiñamos" aqui se queda. Asi que desterremos os verbos "comprar", "ter", "gañar", e comecemos a "vivir". Velaqui a única maneira de olvidarnos para sempre do "tanto tés, tanto vales", se tod@s temos igual, tod@s valemos igual. E pensádeo, ao nacer e ao morrer, tod@s o mesmo temos.

Pero..., está na natureza humana a ambición, a competencia, o consumismo, a envexa? Ou só é algo que nos vén dado polo sistema no que nos movemos?

Pensémolo mentres vemos nos nosos televisores de plasma as noticias sobre a fame no terceiro mundo.